Δεν μου αρέσει να μιλάω για τις σχέσεις μου. Είμαι λίγο παλαιάς κοπής και προτιμώ να κρατάω τις στιγμές που μοιράζομαι με τους ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μου, ερμητικά «κλειστές».
Καθώς όμως έχω μοιραστεί το ειδύλλιο μου με τον Κο Π μαζί σας, αποφάσισα να εκθέσω και μερικά από τα μυστικά του…
Δια παν ενδιαφερόμενον λοιπόν:
Μυστικό Νο 1
Ο Πόνος, ακόμα και όταν οφείλεται σε τραυματισμό, δεν εξαρτάται μόνο από την κατάσταση των ιστών μας
´Οπως έχουμε ξαναπεί, ο Πόνος δημιουργείται στον Εγκέφαλο ως μηχανισμός προστασίας των ιστών μας και εκδηλώνεται -ως εντολή του- στους ιστούς που νιώθουμε ότι πονάνε, όταν και εφόσον ο Εγέφαλος θεωρήσει ότι αυτοί κινδυνεύουν.
Ο Κος Π. είναι πολύπλοκος στη φύση του, εξαρτάται και από το εξωτερικό (τόπος/δραστηριότητες/κοινωνικές συνθήκες) και από το εσωτερικό μας περιβάλλον (σωματικό, συναισθηματικό και νοητικό), επηρρεάζεται από το παρελθόν μας (πεποιθήσεις/γνώμες/γνώσεις/πονομνήμες) και ορίζεται από το μέλλον μας (είμαστε το μόνο είδος στον πλανήτη που οι προσδοκίες και τα σενάρια/εικασίες μας για το τι θα μας συμβεί στο τότε, επηρρεάζουν το αν και πόσο θα πονέσουμε στο τώρα μας).
Υπάρχουν αναρίθμητα δεδομένα και πάρα πολλοί παράγοντες που συμβάλλουν στην εμφάνισή του, πολλοί εκ των οποίων δεν είναι καν σωματικοί και ενίοτε, για τον πάσχοντα, δεν θεωρούνται καν σχετικοί. Αλλά είναι. Αν δεν τους λάβουμε όλους υπόψιν μας, επιχειρούμε να τον διαχειριστούμε στα τυφλά και με ανεπαρκή εργαλεία.
Μυστικό Νο 2
Ο Πόνος είναι πάντα πραγματικός
Είτε έχει βρεθεί εκφυλιστική αλλοίωση στη Μαγνητική/Αξονική/Ακτινογραφία είτε όχι, είτε ξέρουμε τι δημιουργεί τον πόνο είτε όχι, είτε τον ονομάζουμε Οξύ, Αμβλύ, Ήπιο, Έντονο, Χρόνιο, Μετατραυματικό, Ανακλώμενο, Νευροπαθητικό, Ψυχοσωματικό, ο Πόνος είναι πάντα πραγματικός.
Μπορεί ο Κος Π να είναι προστατευτικός μηχανισμός και δημιούργημα του Εγκεφάλου μας, αλλά, ως κατιούσα εντολή που γίνεται αντιληπτή στο σημείο που πάσχει, είναι πάντα αληθινός.
Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος για τους ιστούς μας, η σωματική διάσταση του πόνου είναι παρούσα, ενίοτε ικανή να μας ακινητοποιήσει.
Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος του. Να περιορίσει τη χρήση ή τη φόρτιση της «ευάλωτης» ή «πάσχουσας» περιοχής ώστε να μην τραυματιστεί η μεν ή να μπορέσει να επουλωθεί άμεσα και αποτελεσματικά η δε.
Αν έχετε δικό σας άνθρωπο που πάσχει από Χρόνιο Πόνο και πονάει καθιστός, όρθιος, στον ύπνο, όταν βαδίζει, όταν είναι ακίνητος, όταν πηγαίνει τουαλέτα, όταν φοράει τακούνια, όταν φοράει flat παπούτσια, όταν έχει λακούβες στο δρόμο, όταν γυμνάζεται, όταν δε γυμνάζεται, όταν έχει ζέστη, όταν έχει υγρασία, όταν έχει κρύο, όταν αγχώνεται, όταν γελάει, όταν δεν ξέρει τι αισθάνεται – μη συνεχίσω, το πιάσατε το νόημα, σας ενημερώνω ότι:
Α) Δεν το κάνει επίτηδες ή στα ψέμματα. ΟΛΑ αυτά μπορεί να τον/την κάνουν να πονάει
Β) Το γεγονός ότι τα συμπτώματα δεν είναι τυπικά, δεν κάνουν νόημα (λογικά) ή κανένας θεράπων δεν έχει δώσει μια διάγνωση που να συμφωνεί με του προηγούμενου, δεν κάνουν τον Πόνο λιγότερο έντονο ή μη Αληθινό.
Γ) Δεν έχετε μπλέξει με αρρωστόφοβο άνθρωπο. Λογικά, σιγά σιγά, μπορεί και θα καταφέρει να επανέλθει στην προτέρα κατάσταση αντοχής και ανοχής.
Δ) Δεν είναι «Μυγιάγγιχτος»/«Υστερική» επειδή σας είπαν ότι δεν βρίσκουν κάτι στη Μαγνητική άρα «είναι Ψυχοσωματικό». Όλα τα συμπτώματα είναι Ψυχοσωματικά. ΟΛΑ.
Ε) Το να υιοθετήσετε την νοοτροπία «μην του/της κάνω τα χατήρια και τον/την διευκολύνω, χρειάζεται να σκληραγωγηθεί για να το ξεπεράσει» δεν έχει αποτέλεσμα στο Χρόνιο Πόνο. Κάνει εσάς να φαίνεστε τουλάχιστον αναίσθητος και κάνει τον πάσχοντα να αισθάνεται απομόνωση και απειλή. Και κανείς δεν μπορεί να θεραπευτεί ζώντας σε εχθρικό περιβάλλον.
Μυστικό Νο 3
Οι βραχυπρόθεσμες, μεμονωμένες λύσεις σπάνια επιλύουν μακροπρόθεσμα σύνθετα προβλήματα
Όταν μιλάμε για Χρόνιο Πόνο μιλάμε για Μεμαθημένη Υπερευαισθησία του Νευρικού μας Συστήματος (με άλλα λόγια και του «Στρατηγού»). Δεν μιλάμε πια για βλάβη ιστών (Δισκοκήλη, Μηνίσκο, Χονδοπάθεια, Τενοντίτιδα, Σύνδρομο Πρόσκρουσης, «Αυχενικό»). Τελεία και Παύλα.
(Δεν υπάρχει βλάβη ή αλλοίωση ιστού στο σώμα που να μην έχει επουλωθεί και να συνεχίζει να δίνει πόνο για πάνω από 3 μήνες. Άντε να το τερματίσουμε, το πολύ για 6 μήνες).
Και το Νευρικό Σύστημα μπορούμε να το κοροϊδέψουμε για λίγο, αλλά δεν πείθεται εύκολα. Χρειάζεται να διαθέσουμε τον ανάλογο χρόνο, να του απευθυνθούμε με τον κατάλληλο τρόπο και να του δώσουμε πληροφορία ικανή να αλλάξει την ερμηνεία της πραγματικότητας μας (να πεισθεί δηλαδή ότι δεν κινδυνεύουμε πλέον) κατά πρώτον και τη βιολογική μνήμη του προγραμματισμού στο Μηχανισμό Προστασίας μας, κατά δεύτερον.
Το να περιμένουμε ότι, με μια φαρμακευτική αγωγή της μιας εβδομάδας, με πέντε μασάζ, με 3 φυσιοθεραπείες ή με μια επίσκεψη στον Χειροπράκτη θα γίνει το Θαύμα και θα θεραπευτεί μαγικά μια επίμονη Οσφυαλγία, είναι σαν να βάζουμε 50 ευρώ στον λογαριασμό του ταμιευτηρίου μας και να πιστεύουμε ότι θα λύσουμε το θέμα της σύνταξής μας (τώρα που τα Ασφαλιστικά Ταμεία δεν).
Τα 50 ευρώ σίγουρα βοηθούν, αλλά σύνταξη δεν παίρνουμε με αυτά. Έτσι η λύση για το Χρόνιο Πόνο, ή για την υγεία μας γενικά, είναι να καταβάλουμε μια συνεχή προσπάθεια διατήρησης ή βελτίωσης της σωματικής μας λειτουργίας. Κάτι που απαιτεί υπομονή, επιμονή, κεντράρισμα, ρεαλιστικούς στόχους, επιστράτευση του Παρατηρητή, επίκληση του εσωτερικού μας Ιππότη και καθημερινή μάχη με την Αντίσταση μας (τον εσωτερικό μας Σαμποτέρ).
Μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε παρουσία και συνεπή συμμετοχή του πάσχοντα στη διαδικασία επιστροφής στην Υγεία, για όσο καιρό χρειαστεί και κάνοντας ό,τι έχει ανάγκη το σύστημα να γίνει, έως ότου πεισθεί ο Στρατηγός ότι δεν κινδυνεύουμε και αποσύρει τα στρατεύματα από την περιοχή.
Μυστικό Νο 4
Η Βιογραφία μας γίνεται η Βιολογία μας
Αυτό που εννοεί εδώ ο ποιητής είναι πως ό,τι ζούμε, γράφει μια ιστορία στους ιστούς μας. Τα μυοσκελετικά -και όχι μόνο- συμπτώματα μας επηρεάζονται, ή μπορεί να «ξυπνήσουν» από στρες.
Το οποίο στρες, αυτό καθεαυτό, δεν είναι κακό. Μας βοηθάει να γίνουμε δυνατότεροι. Το μόνιμο στρες είναι που μας Α-σθενεί.
Το σώμα μας είναι εξαιρετικά ανθεκτικό και η οσφυϊκή μας μοίρα, για παράδειγμα, δεν αποτελεί εξαίρεση. Μπορεί και να σηκώσει και να τρανταχτεί και να μείνει σε ορθοστασία για ώρες και να αντέξει καθημερινές μικροταρζανιές.
Κι αυτή, όπως και κάθε μέρος του σώματος μας, έχει την ικανότητα να αναπτύσσεται και να γίνεται ολοένα ισχυρότερη αν την υποβάλουμε σε διαχειρίσιμο στρες. Αλλά υπάρχει ένα όριο και μια ισορροπία που πρέπει να τηρείται.
Το άγχος και η επιβάρυνση συσσωρεύονται στους ιστούς μας με την πάροδο του χρόνου, ανεξάρτητα από το αν είναι μηχανικής αιτιολογίας, από έντονη προπόνηση, από ένταση στη δουλειά, οικονομικά προβλήματα, καυγά με το έτερον, ορμονικής αιτολογίας, ή αν η κακή μας διάθεση ή μια αϋπνία έχει επηρεάσει τη χημική ισορροπία μας και συνεπώς την ικανότητά μας να ανακτήσουμε.
Αν βγάλουμε το σύστημα μας εκτός ισορροπίας, το μικρό τράβηγμα που αισθανόμαστε, συνήθως, στη μέση μας τη μέρα που κάνουμε Άρσεις Θανάτου ή που παίζουμε τέννις ή που είμαστε 5 ώρες καθιστοί στο μήτινγκ, μπορεί ξαφνικά να μετατραπεί σε τέσσερις μέρες που η ορθοσωμία μας έχει πάει διακοπές μόνη της και μας έχει αφήσει να κυκλοφορούμε σε μια διασταύρωση του Πύργου της Πίζας με τον Κουασιμόνδο.
Ίδιο γεγονός-ερέθισμα, πολύ διαφορετικά αποτελέσματα.
Με άλλα λόγια, η βασική αιτία της ταλαιπωρίας μας μπορεί να έχει ελάχιστη σχέση με το γεγονός που κατηγορούμε ως αιτία της Δυστυχίας μας (τη μικροταρζανιά που λέγαμε) και μέγιστη σχέση με το πόσο αισθάνεται ο Στρατηγός ότι κινδυνεύουμε. Και όταν ασχολούμαστε μόνο με το τι έχει συμβεί στο σώμα και πονάμε, πιθανότατα βλέπουμε και εστιαζόμαστε μόνο στην άκρη του παγόβουνου.
Δεν μπορούμε να επουλωθούμε όσο βρισκόμαστε σε Άμυνα. Τέλος. Αν θέλουμε πραγματική αποκατάσταση, χρειάζεται να ασχοληθούμε και με τη σωματική και με την ψυχική αποφόρτιση.
Μυστικό Νο 5
Δεν υπάρχουν «μυοσκελετικά» συμπτώματα
Έχουμε ένα «Μυο-Σκελετικό σύμπτωμα». Κάνουμε τις απαραίτητες εξετάσεις και αφηνόμαστε στς χέρια των «ειδικών» που έχουν αποφανθεί ότι φταίει η τάδε ή η δείνα δομή (δίσκος, μηνίσκος, χόνδρος, τένοντας, οστεόφυτο) και που επιχειρούν να την «διορθώσουν» με φάρμακα, μαχαίρια, βελόνες, χειρισμούς αρθρώσεων και μυϊκές θεραπείες που στοχεύουν στην αποκατάσταση ή τη σταθεροποίηση της σπασμένης μηχανής, αγνοώντας τελείως τη Νομοτέλεια της ανθρώπινης Φυσιολογίας.
Η οποία υπαγορεύει ότι:
Α) Έχουμε να κάνουμε με ένα οικοσύστημα που αποτελείται από πολλά υποσυστήματα που συνεργάζονται αδιάλειπτα, αλληλοεξαρτώνται, αλληλοσυμπληρώνονται και επηρρεάζουν το ένα το άλλο και
Β) Το ανθρώπινο σώμα κλέβει. Ασύστολα. Για να επιβιώσει, προσαρμόζεται. Η προσαρμογή δεν είναι πάντοτε κομψή, ούτε εμφανής και συνήθως είναι ενεργοβόρα και επιβαρυντική για κάποιους άλλους ιστούς ή για κάποιο άλλο σημείο ή για κάποιο άλλο υποσύστημα της κινητικής αλυσίδας. Και είναι πολλά.
Στην πραγματικότητα, το μυοσκελετικό μας οικοσύστημα δεν αποτελείται -όπως νομίζουμε- μόνο από την άρθρωση (οστό, χόνδρος, σύνδεσμοι, θύλακος), την οποία μετά μανίας απεικονίζουμε στις διαγνωστικές εξετάσεις, λες και μόνο αυτή μπορεί να δώσει συμπτώματα.
Αποτελείται και από τους μυς, που συμμετέχουν σε μεγάλο ποσοστό στην πρόκληση συμπτωμάτων (όρα trigger points), από την περιτονία και από το λεμφικό σύστημα που φιλτράρει το περιβάλλον όλων αυτών των δομών. Και όλα τα παραπάνω επηρεάζονται από τις ορμόνες μας και οι συμπεριφορές τους ενορχηστρώνονται, καταγράφονται και αναπαράγονται, κατ’ επανάληψη, από το νευρικό μας σύστημα. Που κάποια κύτταρα του (νευρογλοιακά) στην ουσία είναι μέρος του ανοσοποιητικού μας συστήματος.
Άρα, δεν πάσχουμε από μυοσκελετικά συμπτώματα. Πάσχουμε από Μυο-Περιτονιακο-Νευρο-Ενδοκρινο-Λεμφικο-Ανοσο-Σκελετικά συμπτώματα.
Το να επιτιθέμεθα με επιμερισμένα πρωτόκολλα θεραπείας στους «πονεμένους» ιστούς και στην ανατομία τους, με την ελπίδα ότι θα διορθώσουμε την μεμονωμένη αιτία του Πόνου είναι ΔονΚιχωτική συμπεριφορά.
Αν θέλουμε άμεσα και μόνιμα αποτελέσματα θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε το «οικοσύστημα» ολιστικά, όπως επίσης να διακρίνουμε και να απευθυνθούμε στην πηγή, την αιτία της ενόχλησης. Όπου κι αν είναι αυτή, όποια είναι αυτή και σε οποιοδήποτε υποσύστημα κατοικεί.
Μυστικό Νο 6
Το σώμα δεν κάνει τίποτε χωρίς αιτία
Ο σπασμός που μας πιάνει στο λουμπάγκο είναι Προστατευτικός Μηχανισμός. Η αδυναμία που νιώθουμε να στηρίξουμε τη μέση μας, όταν επιχειρούμε να σηκωθούμε, είναι Προστατευτικός Μηχανισμός. Ο Πόνος που μας κάνει να διπλωνόμαστε στα δύο είναι Προστατευτικός Μηχανισμός. Και όλα τα παραπάνω ξεκινάνε από τον Εγκέφαλο, το Στρατηγό!
Επαναλαμβάνω δια όποιον ήτο αφηρημένος και δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή:
Το Τριδυμάκι της Συμφοράς, η Βράχυνση (μάγκωμα ελληνιστί), η Αναχαίτηση (αδυναμία δηλαδή) και ο Πόνος, είναι της ιδίας οικογενείας και το Πεντιγκρί τους έχει μια μόνο πηγή: τον Εγκέφαλο. Και έχουν πάντα μια πολύ σπουδαία και σοβαρή αποστολή: να μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε.
Δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε μία στο εκατομμύριο, να διατείνουμε νευρολογική Βράχυνση και να δυναμώσουμε νευρολογική Αναχαίτιση με διατάσεις και ασκήσεις ενδυνάμωσης, αντίστοιχα. Ποτέ των ποτών.
Ο εγκέφαλος έχει κάποιο λόγο που κρατάει το μυ σφιγμένο και ανένδοτο ή ανίκανο να αποδώσει 100%. Για να μας προστατεύσει. Και καμία διάταση στον κόσμο, καμία ενδυνάμωση, κανένα πρωτόκολλο αποκατάστασης δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα, αν δεν πεισθεί ο Στρατηγός ότι το σημείο δεν κινδυνεύει πλέον.
Αν δεν εκλείψει η βιολογική σκοπιμότητα που εξυπηρετείται όταν ένας μυς ή μια άρθρωση ή μια κινητική αλυσίδα λειτουργεί όπως λειτουργεί, δεν πρόκειται να διαφοροποιηθεί η «προβληματική» λειτουργία, ούτε μόνιμα, ούτε χωρίς επιπτώσεις, με «ενδυνάμωση». Εφόσον το σώμα «κλέβει» για να επιβιώσει, αν το υποβάλλουμε σε έξτρα επιβάρυνση χωρίς να βελτιώσουμε το προβληματικό κινητικό μοντέλο της περιοχής, αυτό θα συνεχίσει να «κλέβει» με μεγαλύτερη ένταση ή επιβαρύνοντας έναν άλλον ιστό ή περιοχή. Και μπορεί προσωρινά να ανταπεξέλθει στην προσπάθεια ενδυνάμωσης. Αλλά προσωρινά. Και με κόστος. Γιατί το κλέψιμο, κλέψιμο.
Η αποκατάσταση δε θέλει κόπο, ούτε επιπλεόν πόνο, ούτε επιθετικότητα, ούτε βία, ούτε απαραίτητα επέμβαση. Θέλει τρόπο, κατανόηση της Πολυπλοκότητας της Φυσιολογίας μας, αποδοχή μιας Ολιστικότερης ανατομίας από αυτήν που διδαχθήκαμε και τον απαραίτητο χρόνο και τόνο «συζήτησης» ώστε να κερδίσουμε τη συνεργασία του Νευρικού συστήματος.
Γιατί, στο κάτω κάτω, αυτό είναι ο Στρατηγός. Όσο και να μιλάμε στους Στρατιώτες (τους επί μέρους ιστούς), αυτός θα πάρει τις τελικές αποφάσεις.
Μυστικό Νο 7
Το να έχεις εκφυλιστικές αλλοιώσεις δε σημαίνει ότι πάσχεις και από αυτές
Κάθε φορά λοιπόν που κάνετε μια κουτουράδα και «μένετε» από τη μέση σας, παθαίνετε «ψύξη», μαγκώνει το χεράκι σας και δεν κουνάει ρούπι από τα πλευρά σας ή «μπλοκάρει» το γονατάκι σας, χωρίς να έχετε πέσει, χωρίς να έχετε τρακάρει, χωρίς να έχετε εκτελέσει βοηθητικός στο weekend «Μετακομίσεις ο Μήτσος» που οργάνωσε ο κολλητός σας για να αλλάξει σπίτι χωρίς πολλά έξοδα, κάθε φορά που εμφανίζονται συμπτώματα χωρίς να έχετε κάνει τίποτα το ιδιαίτερο, επιβαρυντικό ή τραυματικό, μην τρέχετε στα διαγνωστικά κέντρα να κάνετε μαγνητική να δείτε τι «χάλασε».
Τίποτα δεν χάλασε. Ο Στρατηγός είναι, που αποφάσισε ότι από κάτι κινδυνεύετε (δικαίως ή αδίκως) και αποφάσισε να σας προστατεύσει.
Ούτε, αν είστε ήδη παλιά καραβάνα στον Πόνο και έχετε ήδη Μαγνητικές, είναι δέον να τα βάψετε μαύρα και να αρχίσετε να κλαίτε τη Μακαρίτισσα τη Ευζωία σας, τώρα που «αφού ξαναξύπνησε η Δισκοκήλη σας/το slap σας/ο μηνίσκος σας» θα πρέπει να κάνετε την επέμβαση, όπως σας είχαν προειπεί…
Αν είστε φυσιολογικός αυμπτωματικός άνθρωπος άνω των 11 ετών που κυκλοφορεί στον Πλανήτη, οι πιθανότητες να μην έχετε εκφυλιστικές αλλοιώσεις μειώνονται χρόνο με το χρόνο. Μπορεί οι ανθρώπινοι ιστοί να καταστρέφονται (η Βαρύτητα είναι αδυσώπητη, το έχουμε ξαναπεί) αλλά οι ανατομικές αλλοιώσεις δεν συνοδεύονται απαραίτητα από συμπτώματα.
Στην επίκαιρη διεθνή Ιατρική ερευνητική βιβλιογραφία αναφέρεται συχνά ότι ακόμα κι όταν υπάρχει εκφύλιση (βλάβη) της ανατομίας μας, δεν είμαστε σίγουροι αν και πότε αυτή είναι υπεύθυνη για την εκάστοτε ενόχληση.Τα ποσοστά των ασυμπτωματικών ανθρώπων με σημαντικές εκφυλιστικές αλλοιώσεις είναι τεράστια.
Και πολλές φορές τόσο η ανατομική βλάβη όσο και τα συμπτώματα είναι και τα δύο αποτελέσμα της ίδιας δυσλειτουργίας. Όχι το αίτιο και το αιτιατό.
Ας σταματήσουμε να κάνουμε την Ανατομία μας Ταυτότητα. Και να την κατηγορούμε για το Μαρτύριο μας. Και να συρρικνωνόμαστε για να την προσέχουμε, μην τυχόν και επιδεινωθεί, πάση θυσία. Και να σπεύδουμε να την «επιδιορθώσουμε», πάση θυσία.
Τις περισσότερες φορές το σημείο που έχει την ανατομική φθορά και που «φωνάζει για βοήθεια», είναι το θύμα. Ο ένοχος συνήθως είναι κάπου αλλού.
Και τα πράγματα σπανίως είναι τόσο σοβαρά όσο φοβόμαστε…
[mc4wp_form id=”912″]