Ξέρω πώς είναι να πονάς. Και λόγω της ενασχόλησης μου με ανθρώπους που βιώνουν μυοσκελετικό πόνο στη διάρκεια των 22 ετών της καριέρας μου και από πρώτο χέρι.
Και ξέρω πως όταν πονάμε, αυτόματα το σώμα μας μπαίνει σε φάση άμυνας και το μυαλό μας μπαίνει σε καταστροφολογικά σενάρια.
Και ξέρω πως αν δεν ξέρεις γιατί πονάς – παραδόξως εξαιρετικά συχνό φαινόμενο- και αν ο πόνος δεν σε εγκαταλείψει σε ένα εύλογο -για σένα- χρονικό διάστημα, αρχίζουν και σε ζώνουν τα φίδια.
Κατανοώ λοιπόν ότι αν, αφού σε έχουν δει 5 ορθοπεδικοί, 2 νευροχειρουργοί, 7 φυσιοθεραπευτές, 1 βελονιστής, 2 χειροπράκτες, 1 ρευματολόγος, σε έχει ξεματιάξει η θεία σου η Μαριγούλα, σου έχουν διαβάσει την ευχή για τη Βασκανία, εσύ ακόμα υποφέρεις, είναι δύσκολο να πεισθείς ότι κάποια στιγμή θα «γίνεις καλά».
Αλλά καθημερινά, παρατηρώ ανθρώπους να σαμποτάρουν την αποκατάστασή τους, εστιάζοντας μόνο σε ό,τι δε λειτουργεί και σε ό,τι δεν μπορούν να κάνουν πια.
Δεν μπορεί να γίνει Θεραπεία όταν είμαστε σε έλλειψη, όταν βλέπουμε τους άλλους να παίζουν μπάσκετ, να χορεύουν ή να τρέχουν και μας πιάνει κατάθλιψη, όταν αισθανόμαστε ανάπηροι επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε τις δραστηριότητες που κάναμε παλιά, ακριβώς όπως τις κάναμε παλιά. Το έχω ζήσει. Δε λειτουργεί.
Ειδικά όσοι έχουμε χρόνια σχέση με τον κο Π, θα χρειαστεί να καταλάβουμε ότι αποκατάσταση δεν σημαίνει θα μου κάνουν μια θεραπεία ή θα πάρω μια αγωγή και θα γίνει το θαύμα και σε μια νύχτα θα είμαι «όπως παλιά». Όχι ότι δεν συμβαίνει. Αλλά δεν είναι ο κανόνας.
Σε κάθε θεραπεία, όλα γίνονται για να πεισθεί ο εγκεφαλος ότι δεν κινδυνεύουμε πια και να σταματήσει να μας προστατεύει.
Αν δεν εστιαστούμε στις μικρές, αδιόρατες αλλαγές στην κίνηση, την ποιότητα, την ένταση και τη διάρκεια των συμπτωμάτων μας, χάνουμε την ευκαιρία να αναγνωρίσουμε την όποια, έστω μικρή πρόοδο και να δώσουμε σήμα στο Στρατηγό ότι η πολιορκία υποχωρεί και μπορεί σιγά σιγά να αποσύρει τα στρατεύματα.
Σηκώθηκες χωρίς να είσαι σίγμα τελικό; Πρόοδος! Περπάτησες 8 λεπτά έως ότου σε σταματήσει ο πόνος αντί για 5; Πρόοδος! Πονάς 6 με μέγιστο το 10 αντί για 7; Πρόοδος. Έτρεξες χωρίς πόνο 10 μέτρα; Πρόοδος!
Εκεί που εστιάζεται η προσοχή μας, αυτό μεγεθύνεται!