Όλη την προηγούμενη εβδομάδα με γυροφέρνει εντός και εκτός ιατρείου το θέμα της «φοβικής συμπεριφοράς αποφυγής», της συρρίκνωσης δηλαδή των δραστηριοτήτων μας από φόβο.
Όχι απλώς με τη στενή σωματική έννοια του όρου – τύπου «δεν σηκώνω βάρη γιατί έχω θέμα στη μέση μου και θα πονέσω», αλλά ευρύτερα, παρατηρώντας τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει μια τέτοια συμπεριφορά στην ικανότητα να ζήσουμε τη ζωή που μπορούμε, σε όλες της τις διαστάσεις και σωματικά και συναισθηματικά και νοητικά και πνευματικά.
Κι έχω να καταθέσω το εξής: ο φόβος δεν είναι ταυτόσημος του κινδύνου.
Ως κίνδυνος ορίζεται οποιαδήποτε θέση, γεγονός, κατάσταση ή συγκυρία μας απειλεί στο εδώ και τώρα. Και μας αναγκάζει να μπούμε σε δράση για να την αντιμετωπίσουμε επιτυχώς ή αποτυχώς.
Ο φόβος, από την άλλη, είναι το συναίσθημα που προκαλείται από πραγματικό ή πλασματικό κίνδυνο (βάσει του τρόπου που ερμηνεύουμε την αντικειμενική πραγματικότητα). Και αν μεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, παρά το φόβο, κάνουμε ό,τι μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε. Στο εδώ και τώρα.
Αν όμως ο κίνδυνος είναι πλασματικός, ο φόβος μόνο μας σαμποτάρει. Γιατί ο φόβος είναι ανεξάρτητος από το παρόν, από το εδώ και τώρα και τις εκάστοτε αντοχές μας, είναι το αποτέλεσμα της μελλοντολογικής πρόβλεψης ότι στο εκεί και τότε θα γίνει κάτι δυσάρεστο ή επικίνδυνο.
Και το εκεί και τότε δε μπορούμε να το διαχειριστούμε στο εδώ και τώρα.
Η ενασχόληση όμως μαζί του μας καταναλώνει πολύτιμη δημιουργική/θεραπευτική ενέργεια. Και είναι ίσως από τις πιο σίγουρες μεθόδους για να παραλύσουμε και μην μπορέσουμε να αλλάξουμε.
Πιστεύω ότι όλοι συμφωνούμε ότι ο φόβος είναι προστατευτικός μηχανισμός. Αλλά ελλείψει κινδύνου, είναι μηχανισμός προστασίας του Εγώ. ´Οχι του Εαυτού.