Μήπως να “ακούγαμε” τα συναισθήματά μας;

Οι περισσότεροι από εμάς από λίγο έως καθόλου.

Αν μας ρωτήσει κάποιος «Πώς είσαι; Πώς αισθάνεσαι;» οι πιο συχνές απαντήσεις είναι ή «ΟΚ» ή «χάλια» ή «έτσι κι έτσι».

Συνήθως δεν θέλουμε ούτε να τα δούμε, ούτε να τα ακούσουμε, ούτε να τα διερευνήσουμε.

Αλλά αυτά, εκτός του ότι είναι -όλα τους- σωματικές αντιδράσεις που επηρεάζουν την υγεία μας, είναι και ο μοναδικός μας Οδηγός πλοήγησης στον χάρτη της ζωής μας.

Ακόμα κι όταν είναι «αρνητικά», έντονα ή δυσάρεστα.

Μας μιλάνε και πάντα έχουν μια πληροφορία, ένα μήνυμα για εμάς, για τις επιλογές μας, για την εξέλιξή μας.

Ο Θυμός μπορεί να λέει: «Κοίταξε τι φοβάσαι να χάσεις».

Η Ενοχή μπορεί να λέει: «Δεν ευθυγραμμίζεσαι με τις αξίες σου».

Ο Φόβος μπορεί να λέει: «Σε προκαλώ να αναπτυχθείς».

Η Ντροπή μπορεί να λέει, «Δούλεψε την αίσθηση της αυτοεκτίμησής σου».

Το Άγχος μπορεί να λέει, «Μάθε να ηρεμείς το μυαλό σου».

Η Μεταμέλεια μπορεί να λέει «Έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις πορεία».

Ο Ζήλεια μπορεί να λέει «Αναγνώρισε τις αληθινές σου επιθυμίες».

Το Πικρία μπορεί να λέει: «Δούλεψε τη νοοτροπία σου να βλέπεις τον εαυτό σου σαν θύμα».

Η Θλίψη μπορεί να λέει: «Δώσε προσοχή σε αυτό που σου λείπει».

Μήπως αντί να προσπαθούμε να αλλάξουμε τα συναισθήματα που βιώνουμε, να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιδρούμε σε αυτά; Συνήθως είναι οι αντιδράσεις που δημιουργούν τις προκλήσεις, όχι τα ίδια τα συναισθήματα.

Μήπως να αρχίσουμε να παίρνουμε το μήνυμα και να αφήσουμε τον Αγγελιοφόρο να κάνει την δουλειά του;

Αναμένω απόψεις με αγάπη πολλή!