— Οι πιο πολλοί από εμάς
έχουμε δύο ζωές.
Η μία είναι η ζωή που ζούμε.
Και η άλλη η ζωή που δεν ζούμε —
Steven Pressfield, The War Of Art
Και οι δύο υπάρχουν μέσα μας, και οι δύο είναι πραγματοποιήσιμες, και οι δύο είναι δική μας δημιουργία, αλλά μόνο η μία από αυτές εκδηλώνεται.
Πόσοι από εμάς έχουμε πάρει έναν διάδρομο (για το σπίτι), γεμάτοι προσδοκία να μετατρέψουμε το σώμα μας -ιδανικά μέχρι το καλοκαίρι- σε συλφίδα/Κούρο και τελικά καταλήγουμε με έναν «καλόγερο» που πιάνει το μισό δωμάτιο και κοστίζει όσο ένα μικρό αυτοκίνητο; Πόσες φορες δεν ορκιζόμαστε ότι από Δευτέρα/τον επόμενο μήνα/σε 3 χρόνια, θα ξεκινήσουμε δίαιτα/να διαβάζουμε ένα βιβλίο τον μήνα/να ψάχνουμε για το ιδανικό μας σπίτι, γιατί ΑΥΤΟ ουσιαστικά θέλουμε, απλώς δεν προλαβαίνουμε/δεν έχουμε χρήματα/έχουμε άλλες προτεραιότητες ΤΩΡΑ;
Πόσοι μουσικοί υπάρχουν ανάμεσα μας που δεν παίζουν μουσική, συγγραφείς που δεν γράφουν, χορευτές που δεν χορεύουν, ηθοποιοί που δεν ερμηνεύουν, επιχειρηματίες που δεν επιχειρούν, εραστές που δεν ζουν τον έρωτα, παιδιά που δεν παίζουν, αθλητές που δεν γυμνάζονται, επιστήμονες που δεν ερευνούν, ταξιδιώτες που δεν ταξιδεύουν;
Γιατί άραγε η ερώτηση «τι θες να γίνεις ή να κάνεις όταν μεγαλώσεις» σταματάει να έχει νόημα και να την θέτουμε στον εαυτό μας μετά την εφηβεία; Γιατί να μένουμε «κολλημένοι» σε επιλογές που έχει κάνει ένας άλλος, παρελθοντικός εαυτός μας και δεν παραδεχόμαστε ότι η πραγματικότητα και οι συνθήκες γύρω μας αλλάζουν και έχουμε και το δικαίωμα και τη δυνατότητα να αλλάξουμε και εμείς;
Γιατί δεν ακούμε τη φωνούλα μέσα μας που θέλει να βιώσει πιο «ανθρώπινες» σχέσεις ; Γιατί δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να δημιουργήσουμε τις συνθήκες ώστε να περνάμε την ημέρα μας κάνοντας έργο (εργασία) κι όχι δουλειά; (Δεν σας κάνει εντύπωση πως η διαφορά της δουλειάς από τη δουλεία είναι μόνο η τοποθέτηση του τόνου);
Γιατί «δεν έχουμε πια το χρόνο» και τη διάθεση να θαυμάσουμε το ηλιοβασίλεμα ή το φεγγάρι, να περπατήσουμε χωρίς ομπρέλα στη βροχή, να γελάσουμε μέχρι δακρύων, να χορέψουμε μόνοι μας μέχρι τελικής πτώσης, να παίξουμε ξέγνοιαστα με τα παιδιά μας, να βρεθούμε δια ζώσης με αγαπημένους μας ανθρώπους, να μοιραστούμε στιγμές;
Γιατί δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βυθιστεί στην μαγεία του «ακούω το σώμα μου και του δινω χώρο» (κίνηση/ άθληση/φροντίδα), δεν επιδιδόμαστε σε πιο ουσιαστικές συζητήσεις από τις αναμασημένες αναλύσεις της φαρσοκωμωδίας που ζούμε στη χώρα τα τελευταία χρόνια, δεν εκφράζουμε και βασικά δεν διεκδικούμε τα πιο βαθειά μας όνειρα;
Γιατί κάνουμε περισσότερο αυτό που πρέπει αντί για αυτό που θέλει η ψυχούλα μας; Γιατί μπαίνουμε στον ρόλο του πώς «θα έπρεπε να είμαστε» αντί να είμαστε ο εαυτός μας; Γιατί δεν λέμε επιτέλους την αλήθεια μας στους ανθρώπους γύρω μας, στον κόσμο, σε εμάς τους ίδιους;
Γιατί μας παραλύει ο Φόβος…
Ο φόβος ότι θα κάνουμε λάθος. ‘Οτι θα γελοιοποιηθούμε. Ο φόβος ότι θα βιώσουμε απόρριψη. Ότι θα χάσουμε το σίγουρο (που έχουμε ξεπεράσει ή απεχθανόμαστε) αλλά μπορεί να μη βρούμε κάτι καλύτερο. Ο φόβος ότι είμαστε πολύ μεγάλοι πια για να αλλάξουμε δουλειά/περιβάλλον/φίλους, ο φόβος ότι δεν έχουμε επιλογές. Ο φόβος ότι θα μείνουμε ΜΟΝΟΙ, ότι θα χάσουμε την υποστήριξη/το σεβασμό/το θαυμασμό ανθρώπων που μπορεί να εκτιμάμε, μπορεί και όχι.
Ο φόβος ότι δεν έχουμε τα απαραίτητα προσόντα. ‘Οτι δεν είμαστε «αρκετά καλοί». Ο φόβος για το μέλλον, ότι ζούμε σε εποχές «δύσκολες», ή ότι «εμείς θέλουμε, αλλά δεν το επιτρέπει η οικονομική κρίση». Ο φόβος του γήρατος. Ο φόβος του θανάτου (ναι, ναι, ο φόβος ότι θα πεθάνουμε είναι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του να σταματήσουμε να ζούμε γεμάτα).
Πριν μας επιβραδύνει ο Πανδαμάτωρ Χρόνος, μας έχει ήδη καθηλώσει ο Πανδαμάτωρ Φόβος.
Ο φόβος της Αποτυχίας. Ότι δεν είμαστε αρκετά έτοιμοι…αρκετά θαρραλέοι…αρκετά έξυπνοι…αρκετά τυχεροί…αρκετά ικανοί…Ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί.
Αλλά, μεταξύ μας, την αποτυχία τη γνωρίζουμε. Την έχουμε ζήσει στο πετσί μας, έχουμε επιβιώσει από αυτήν.
Και κατά βάθος γνωρίζουμε μέσα μας ότι ποτέ δεν αποτυγχάνουμε: ή κερδίζουμε ή μαθαίνουμε.
Και τελικά, ο μεγαλύτερος ίσως φόβος μας, είναι αυτός της Επιτυχίας.
Του να τολμήσουμε να είμαστε ο υπέροχος εαυτός μας και να μας αντέξουν οι περιστάσεις. Οι άλλοι. Εμείς οι ίδιοι.
Γιατί το να είμαι Εγώ σημαίνει ένα και μοναδικό πράγμα: να αποδειχθούμε αντάξιοι των Αξιών μας. Να εκτεθούμε, στο πραγματικό μας μέγεθος και στο μεγαλείο μας. Χωρίς φόβο.
Ή, μάλλον, με τραγικό φόβο , αλλά να μην μπορούμε πια άλλο να αντέξουμε να συρρικνωνόμαστε, για να χωρέσουμε στα μέτρα και σταθμά που εμείς νομίζουμε ότι είναι τα αποδεκτά. Να χρειαζόμαστε πια να είμαστε ο εαυτός μας, όπως και όποτε και όπου. Αδιαπραγμάτευτα.
Να ελευθερωθούμε. Από τις Πεποιθήσεις. Από τα Πρέπει. Από τα Νομίζω. Να μπούμε στο Πιστεύω. Στο «είμαι Παρόν». Ακριβώς όπως Είμαι. Τώρα.
Γιατί όπως χαρακτηριστικά έχει γράψει ο Terry Goodkind
«Your life is yours alone. Rise up and live it !»
_The Sword of Truth, Book #6, Faith of the Fallen.