Ξύπνησα σήμερα και λέω «Δεν πάω για μια βουτιά σφηνάκι πριν ξεκινήσω τις δουλειές μου;»
Όπερ και έγινε. Πέρασα ένα μαγικό τέταρτο κάνοντας τη σφυρίδα και βγαίνω από τη θάλασσα στο απόλυτο Ζεν. Όλα μου φαίνονταν υπέροχα.
Ξεκινώ ως μετενσάρκωση του Βούδα, με άψογη ψυχολογία, να πάω σε μια επαγγελματική συνάντηση πριν το ιατρείο.
Επειδή έχω και μια Φράου μέσα μου που θέλει να τα κάνω όλα στην εντέλεια, τσεκάρω το GoogleMaps βλέπω ότι θέλω 45 λεπτάκια μέχρι το κέντρο, φεύγω μια ώρα πριν -με τ’ αλάτια- για να είμαι στην ώρα μου.
Έλα μου, ντε, που ο μισός πληθυσμός της Αθήνας αποφάσισε τελευταία στιγμή να κατηφορίσει κι αυτός για το κέντρο από τον ίδιο δρόμο που πήγαινα εγώ.
Μετά από μισή ώρα σημειωτόν, από Βούδας μετατράπηκα σε Γκιουλέκα. Με πιάνει ένα άγχος, μια ταραχή, αγρίεψε το μάτι μου.
Κι εννοείται, όσο πιο πολύ ανταριαζόμουν, όσο πιο πολύ ο Πολυλογάς μου γκρίνιαζε, με έκραζε και παραπονιόταν για το «δράμα» που ζω, τόσο πιο «στραβά» όχι απλά μου φαινόταν αλλά και πήγαιναν όλα.
Διάλεγα τη δεξιά λωρίδα, κολλούσα πίσω από λεωφορείο. Πήγαινα στην αριστερή, έσκαγε ασθενοφόρο, ξανά-μανά πίσω στη δεξιά.
Μετά από 23 λεωφορεία, 3 τραμ, 2 σκουπιδιάρες, μια παρολίγον κρίση πανικού και σοβαρό φλερτ με την ιδέα να ξεκινήσω τα Xanax με τη σκέψη ότι «Πώς εγώ που δεν αργώ, τώρα θα καθυστερήσω σε σημαντικό ραντεβού», συνειδητοποίησα τι τρελό σαμποτάζ κάνουμε -όχι μόνο εγώ αλλά όλοι μας- στον εαυτό μας, άλλαξα οπτική και απλά έστειλα ένα μήνυμα ότι θα αργήσω.
Κι από την στιγμή που άλλαξα εγώ μέσα μου και καταλάγιασα, όλα τα «έξω» πήγαν εξαιρετικά. Γιατί ανέκτησα τον έλεγχο – του εαυτού μου.
Παίδες, όσο τα εσωτερικά μας μποφόρ ανεβαίνουν, τόσο η ενέργειά μας εξανεμίζεται.
Κυριολεκτικά. Όχι μόνο η ψυχική αλλά και η σωματική μας ενέργεια εξανεμίζεται.
Αφήνουμε τη χαραμάδα ανοιχτή όχι μόνο για παρεξηγήσεις και λάθη, αλλά και «ατυχήματα», επισκέψεις από τον Κο Π, ημικρανίες, υψηλή πίεση, χρόνια κόπωση, αυτοάνοσα, ακόμα και καρκίνο. Αποδεδειγμένα.
Κι όλα αυτά για μια σκέψη: «Πώς τολμάει αυτός ο κόσμος να μην λειτουργεί όπως θέλω εγώ;».
Μήπως να ρίξουμε τα μποφόρ μέσα μας;
Γιατί εμείς κρατάμε τον Ασκό του Αιόλου μας. Εμείς αμολάμε τους αέρηδες, εμείς μπορούμε και να τους μαζέψουμε.
Τι λέτε;
Much ❤️ love!