Εσύ, ποιον λύκο θα ταΐσεις σήμερα;
5 μόλις λεπτά «μπαγιάτικου» θυμού ρίχνουν την λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος για 6 ολόκληρες ώρες.
Αυτό αποδεικνύει έρευνα, στην οποία ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να σκεφτούν ένα παρελθοντικό γεγονός που τους έκανε να νιώσουν θυμό (εξ’ ου και το επίθετο «μπαγιάτικος»), να διατηρήσουν το συναίσθημα για 5 λεπτά και μετά μετρήθηκε η ποσότητα Ανοσοσφαιρίνης Α στο σάλιο καθε 1 ώρα (Εντοπίστηκε πτώση πάνω από 48% κατά την πρώτη ώρα και αργή άνοδος στο φυσιολογικό πάνω από 6 ώρες μετά).
Η αρνητική επίδραση του θυμού στο ανοσοποιητικό μας σύστημα και σε πολλές άλλες σωματικές λειτουργίες δεν είναι κάτι καινούριο. Είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες ότι τα συχνά επεισόδια θυμού και η επιθετικότητα αυξάνουν την πίεση του αίματος, αποδιοργανώνουν τη λειτουργία του γαστρεντερικού συστήματος, μας κάνουν πιο επιρρεπείς σε έμφραγμα και εγκεφαλικά επεισόδια, καθυστερούν την επούλωση τραυμάτων και μειώνουν την αντοχή μας στον πόνο.
Πώς όμως το τι σκεφτόμαστε ή τι θυμόμαστε επηρεάζει το φυσικό μας σώμα; Όλα τα συναισθήματα μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά υγιείς και φυσιολογικές σωματικές αντιδράσεις σε ότι μας συμβαίνει.
Κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα γεγονός- ερέθισμα , σκεφτόμαστε κάτι γι’ αυτό και το «χρωματίζουμε» με το λογικό μας το μυαλό ως καλό ή κακό, ευχάριστο ή δυσάρεστο, επικίνδυνο ή ασφαλές κλπ. Με κάθε σκέψη και ανάλογα με τον χρωματισμό, ο εγκέφαλός μας εκλύει εκατομμύρια νευροπεπτιδίων (πρωτεϊνικές ενώσεις που λειτουργούν ως αγγελιοφόροι ανάμεσα στον εγκέφαλο μας και ΟΛΑ μας τα κύτταρα) ενημερώνοντας το σώμα μας για το τι νιώθουμε βάσει του τι σκεφτόμαστε.
Τα νευροπεπτίδια (ή «τα μόρια του συναισθήματος» όπως αλλιώς ονομάζονται) συνδέονται στην επιφάνεια των κυττάρων σε όλα μας τα συστήματά (καρδιαγγειακό, ανοσοποιητικό, γαστρεντερικό, μυοσκελετικό, αναπνευστικό) και προσαρμόζουν αυτόματα τη δράση τους.
Και βάσει του τι αισθανόμαστε προσαρμόζουμε και εμείς τη δική μας.
Τα συναισθήματα γεφυρώνουν το μυαλό και το σώμα, μας δίνουν πληροφορίες και μας βοηθούν να κάνουμε επιλογές (και κάνουμε επιλογές καθε μικρο- δευτερόλεπτο) ορίζοντας τη συμπεριφορά, τον χαρακτήρα μας και την ποιότητα της ζωής και της υγείας μας… Σε κανονικές συνθήκες , όσο έντονο ή δυσαρεστο κι αν είναι αυτό που αισθανόμαστε, αν το αποδεχθούμε, το επιτρέψουμε να εκδηλωθεί, το παρατηρήσουμε, πάρουμε την πληροφορία που μας δίνει και δράσουμε ανάλογα, σε 90-120 δευτερόλεπτα το σώμα μας έχει επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς λειτουργίας και το συναίσθημά έχει εξαφανιστεί…
Εκτός και αν το τροφοδοτήσουμε πάλι με νοητικό υλικό…
Αν συνεχίσουμε δηλαδή να σκεφτόμαστε ξανά και ξανά αυτό που έγινε, τι κάναμε, τι δεν κάναμε, και αρχίσουμε να «αυτομαστιγωνόμαστε», μηρυκάζοντας το παρελθόν. Έτσι, ξαναρχίζει η έκλυση νευροπεπτιδίων, με συνέπεια καινούργια έξαρση του συναισθήματος και νέες σωματικές αντιδράσεις σε σημείο εξάντλησης τόσο του σώματος μας όσο και της ζωής μας…
Υπάρχει λοιπόν ένας παλιός ινδιάνικος μύθος.
Ένας γέρος Cherokee διδάσκει τον εγγονό του για τη Ζωή.
«Μια πάλη» του λέει «συμβαίνει μέσα μου, μέσα σου και σε όλους τους ανθρώπους. Μια πάλη ανάμεσα σε δυο λύκους. Ο ένας, είναι καλός και δεν κάνει κακό σε κανέναν. Ζει σε αρμονία με τα πάντα γύρω του και θα παλέψει μόνο για τα σωστά πράγματα με τον ορθό τρόπο. Ο άλλος είναι γεμάτος θυμό. Το παραμικρό τον κάνει και ξεσπάει. Τα βάζει με τους πάντες , συνέχεια, χωρίς λόγο. Δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά γιατί ο θυμός και το μίσος του είναι μεγάλα. Και είναι θυμός που δεν βοηθάει, γιατί μ’ αυτόν τον τροπο δεν αλλάζει τίποτα». Ο μικρός ρωτάει: «Και ποιος νικάει;» Και ο γέροντας απαντάει: «Αυτός που ταΐζεις περισσότερο!»
